Jest to metoda opieki polegająca na trzymaniu dziecka w kontakcie „skóra do skóry”.
Już od pierwszych chwil życia na sali porodowej noworodek i mama doświadczają pierwszego kontaktu fizycznego. Świadomość dobroczynnego działania dotyku i bliskiego kontaktu z matką, spowodowało, że opieka zwana kangurowaniem staje się coraz bardziej powszechna nie tylko w domu, ale przede wszystkim na oddziałach noworodkowych. Podczas kangurowania dziecko słyszy bicie serca, jest delikatnie kołysane ruchami oddychania. Dziecko uczy rozpoznawać się matkę poprzez zapach i dodatkowo ogrzewane jest jej ciepłem. Takie warunki korzystnie wpływają na sen dziecka, które czuje się jak w łonie matki i zasypia po krótkiej chwili na klatce piersiowej.
Odkąd zaczęto stosować metodę kangurowania, przeprowadzono szereg badań potwierdzających jej skuteczność. Dzięki niej utrzymuje się regularne bicie serca u dziecka, zwiększa się ilość tlenu we krwi, zmniejszają się epizody zaburzeń ze strony układu oddechowego i ryzyko infekcji. Wpływa także pozytywnie na rozwój mentalny i wspomaga umiejętności motoryczne. Kangurowane dzieci szybciej przybierają na wadze, mniej płaczą, a sen podczas kangurowania jest spokojniejszy. Zabiegi medyczne przeprowadzane na ciele matki są mniej bolesne dla dziecka. Dzięki tej metodzie wzmacniane są kompetencje rodzicielskij, a rodzice stają się pewniejsi siebie, zaczyna tworzyć się więź. Kontakt „skóra do skóry” wpływa korzystnie na laktację, zwiększając ilość wytwarzanego pokarmu przez co karmienie piersią staje się bezproblemowe. Sprawne karmienie to też szybszy przyrost na masie, a w konsekwencji krótsza hospitalizacja.
Kiedy zacząć? Zdrowy noworodek może być kangurowany zaraz po urodzeniu, przez co najmniej 20 minut. Łatwiej dziecku dostosować się do otaczającego go świata w bezpiecznym dla niego miejscu, w bliskim kontakcie z mamą. W czasie kangurowania można proponować dziecku pierś. Częste karmienia sprzyjają laktacji i utrzymują ją na odpowiednim poziomie. Kangurowanie dzieci wymagających wsparcia medycznego (na przykład pobyt w Oddziale Intensywnej Terapii) można rozpocząć w zależności od ich kondycji zdrowotnej. Zazwyczaj kiedy wcześniaki uzyskują stabilność oddechową i krążeniową można zacząć kangurowanie.
W warunkach szpitalnych kangurują rodzice, jednak po wyjściu do domu może każdy członek rodziny. Czas w kontakcie „ skóra do skóry” dla dzieci urodzonych w terminie jest od 12 do 24 godzin na dobę, natomiast wcześniaki zaleca się kangurować tak często jak jest to możliwe.
Podczas kangurowania dziecko powinno mieć założoną pieluszkę, a cała klatka piersiowa i brzuszek dziecka powinny przylegać do skóry rodzica. Pozwala to na utrzymanie właściwej temperatury ciała. Nie ma potrzeby zakładania czapeczki wewnątrz pomieszczeń, jednak wcześniaki ważące poniżej kilograma, których mama porusza się powinny mieć nakrycie głowy i założone skarpetki. Zaleca się, aby plecy i boki dziecka były osłonięte kocykiem złożonym na pół, a w przypadku wcześniaków koc składamy na cztery części.
Pozycja dziecka, w której kanguruje się dziecko, jest bardzo istotna. Donoszony noworodek powinien leżeć pionowo pomiędzy piersiami, z główką na jednej piersi, albo troszkę wyżej pod brodą mamy. Nóżki dziecka muszą być podkurczone. Podczas chodzenia pośladki dziecka należy podtrzymywać, aby zapewnić poczucie bezpieczeństwa. Wspomagać się można także specjalnymi opaskami elastycznymi lub chustami przeznaczonymi do kangurowania. Dzięki nim codziennie czynności są dużo łatwiejsze do wykonania, a maluch pozostaje z mamą w ciągłym kontakcie.
Dzieci przedwcześnie urodzone ważące poniżej kilograma powinny zostać umieszczone pod kątem, tak żeby główka ułożona była na jednej piersi, a ciało pod drugą. Pozwoli to na uspokojenie i utrzymanie dość stabilnej pozycji. Jeśli dziecku będzie niewygodnie, zacznie się wiercić. Podczas kangurowania, najlepiej nie robić nic i cieszyć się bezcennymi chwilami z nowym członkiem rodziny.
